قسط (2) شھید ھوش محمد شیدی
شہید ہوش محمد شیدی
مرسوں مرسوں سندھ نہ ڈیسوں
دوسرا حصہ
منصور قادر جونیجو صاحب نے اپنی کتاب میں لکھا ہے کہ آخر کار 15 مارچ 1943 پر میر شیر محمد خان نے اپنی نئی بنائی ہوئی فوج کی کمان کرتے ہوئے حیدرآباد سے بارہ میل دور ٹنڈو جام میں آکر کھیمیں نصب کیے اور ٹنڈوجام پہنچ کر اپنے ایلچی کے ہاتھ انگریز جنرل کی طرف ایک پیغام بھیجا جس میں میر شیر محمد نے لکھا کہ
جنرل چارلس نیپیئر
تم انگریز دھوکے فریب اور مکاری سے میروں سے دوستی کے وعدے اور معاہدے کر کے اپنے قول سے مکر گئے ہو دوستی کا ہاتھ بڑھا کر دشمنی کے تیر چلائے ہیں ، اور اب ہم اپنا بدلہ لینے کے لئے تمہاری فوج کے سامنے کھڑے ہیں تم نے جو حیدرآباد قلعہ کے اندر لوٹ مار کی ہے اور ڈاکہ ڈالا ہے وہ لوٹا ہوا مال واپس کرو اور جن میروں کو فراڈ سے قیدی بنایا ہے ان کو بنا کسی دیر کے جلدی سے آزاد کرو اس کے بعد ہی تم کو بغیر کسی شرط کے سندھ سے نکلنے دیا جائے گا ورنہ تم سندہ سے زندہ نہیں جاسکتے
سفیروں نے جیسے ہی انگریزوں کو یہ پیغام پہنچایا تو انگریز چھاؤنی سے شام کو توب کا آواز آیا اور نیپئر نے توب کی طرف اشارہ کر کے سفیروں سے کہا یہی ہے میری طرف سے جواب ۔ پیغام کا اتنا سخت جواب سنتے ہی میر شیر محمد نے غیرت میں اور بھی سپاہی بھرتی کئے نیپیئر اسٹک کی فوج کا منتظر تھا جو روھڙي سے حیدرآباد آنی تھی جس میں پندرہ سو سپاہی اور پانچ توپیں تھیں لیکن ان سے پہلے اس کو 18 مارچ کو سکھر سے کشتیوں کے ذریعے 21 دیسی پیادہ فوج پہنچ گئی ۔ اس کے باوجود بھی وہ مذکورہ فوج کے آنے کا منتظر تھا ۔ آخرکار نیپئر نے زیادہ فوج کا انتظار کرنا مناسب نہ سمجھا اور اپنی فوج کا معائنہ کیا جس میں پانچ ہزار سے زیادہ سپاہی 1100 سوار اور 17 توپیں تھیں ۔23 مارچ 1843 کی شام جنرل چارلس نیپیئر نے اپنی فوج کو پھلیلی کی طرف کوچ کرنے کا حکم دیا ۔ 24 مارچ کی صبح اس کے ساتھ ایک اور فوج بھی آ کر مل گئی، جو پیادہ فوج اور توپ خانے پر مشتمل تھی ۔ دبے والی لڑائی میانی کی جنگ سے کافی مختلف تھی یہ آخری اور فیصلہ کن معرکہ تھا ۔
جاری۔۔۔۔۔۔۔
_____________________________________________
شهيد هوش محمد شيدي
.مرسون مرسون سنڌھ نه ڏيسون
حصو نمبر 2ـــــ
منصور قادر جوڻيجو پنهنجي ڪتاب ۾ لکيو آهي ته آخرڪار 15 مارچ 1943ع تي مير شير محمد خان پنهنجي نئين ٺاهيل فوج جي ڪمانڊ ڪري حيدرآباد کان 12 ميل پري ٽنڊي ڄام ۾ آيو ۽ ڪئمپ قائم ڪيائين. ۽ جڏھن ھو ٽنڊوڄام پھتو ته ھن پنھنجي سفير جي معرفت انگريز جنرل ڏانھن پيغام موڪليو، جنھن ۾ مير شير محمد لکيو ته:
جنرل چارلس نيپئر
اوھان انگريز ٺڳيءَ ۽ چالبازيءَ سان ميرن سان دوستي ۽ معاهدا ڪري، پنهنجي قول تان ڦري ويا آھيو دوستي جو هٿ وڌائي دشمنيءَ جا تير ھلايا آهن ، ۽ ھاڻي اسان پنهنجو پلاند وٺڻ لاء اوھان جي لشڪر جي سامهون ٿيا آھيون ـاوھان جيڪا حيدرآباد قلعي جي اندر لُٽ مار ڪئي آ ۽ ڌاڙو ھنيو آھي اهو ڌاڙو ۽ لٽيل مال واپس ڪريو ۽ جن ميرن کي ٺڳي سان قيدي بڻايو آهي انهن کي بغير ڪنهن دير جي آزاد ڪريو ان کان پوءِ ئي توهان کي بنا ڪنهن شرط شروط جي سنڌ مان نڪرڻ ڏٻو ـ نه ته ٻي صورت ۾ توهان زنده سنڌ مان وڃي نه سگھندا جيئن ئي سفيرن اهو پيغام انگريزن تائين پهچايو شام جو انگريزي ڪئمپ مان توپ جو آواز آيو نيپئر ٽوب ڏانهن اشارو ڪندي سفيرن کي چيو اهو ئي منهنجي طرفان جواب آھي ـ پيغام چو اهڙو سخت جواب ٻڌڻ تي، مير شير محمد غيرت کان اڃان به وڌيڪ فوجي ڀرتي ڪيا ـ نيپئر اسٽيڪ جي فوج جو انتظار ڪري رهيو هو جنهن کي روھڙي کان حيدرآباد اچڻو هو جنهن ۾ پندرهن سؤ سپاهي ۽ پنج توپون هيون پر ان کان به پھرين ان کي، 18 مارچ تي سکر کان ٻيڙين جي ذريعي 21 ديسي پيادل فوج پهچي وئي ان هوندي به هو فوج جي اچڻ جو انتظار ڪندو رهيو. آخرڪار نيپئر وڌيڪ لشڪر جو انتظار ڪرڻ مناسب نه سمجهيو ۽ پنهنجي فوج جو معائنو ڪيو جنهن ۾ پنج هزار کان وڌيڪ سپاهي 1100 گهوڙي سوار ۽ 17 توپون هيون . 23 مارچ 1843 جي شام جو جنرل چارلس نيپئر پنهنجي فوج کي ڦليلي ڏانهن ڪوچ ڪرڻ جو حڪم ڪيو ـ 24 مارچ تي صبح جو ساڻس ٻي فوج به اچي ملي , جنهن ۾ پيادا فوج ۽ توپ خانو ھو ـ ڌٻي جي لڙائي مياڻي جي جنگ کان بلڪل مختلف هئي ، هي آخري ۽ فيصلہ ڪن جنگ هئي ۔
جاري۔۔۔۔۔۔
جي
جواب دیںحذف کریں